در تابستان پا باید نفس بکشد صندل انگشتی سنتی یکی از محبوب ترین صندل ها می باشد که با استفاده از مواد درجه یک و طراحی روز تولید شده است.
تاریخچه کفش به مدت‌ها قبل از دوران ما برمی‌گردد… همیشه وسیله‌ای برای نمایش موقعیت اجتماعی افراد بوده است. به گذشته برگردید و تکامل کفش را در طول زمان کشف کنید!
در حفاری در غار Tianyuan در نزدیکی پکن بود که دانشمندان به این نتیجه رسیدند که کفش ها قبلاً 40000 سال پیش ساخته شده بودند.
در واقع، تحقیقات در مورد رشد استخوان نشان داده است که بر روی این استخوان های یافت شده در غار، پوشیدن کفش اسکلت پا را تغییر داده است. با این حال، کفشی از آن زمان باقی نمانده است.
اولین شواهد بصری کفش در نقاشی های غار پیدا شد . مناظری که مربوط به 13000 تا 15000 سال پیش است، شکارچیانی را با پوست حیوانات و چکمه های خز به تصویر می کشد.
سپس، کشف مومیایی اوتزی ثابت کرد که انسان ها در 5000 سال پیش کفش می پوشیدند . در واقع، کفش های او آستر بود، با توری بسته شده بود و با کفی بریده بریده بود. رویه و زیره از انواع مختلف چرم ساخته شده بود.
صندل توسط مصری ها برای محافظت از خود در برابر گرمای شن اختراع شد. آنها در حدود 3000 سال قبل از میلاد از الیاف پاپیروس ساخته شده بودند.
در قرون وسطی بود که اولین کفش های دوخته شده و همچنین روش ساخت آنها ظاهر شد که امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
کفش های قرون وسطی برای نجیب زادگان بسیار ظریف بوده و از چرم بسیار نرم ساخته می شوند. پولن در قرن پانزدهم، کفش مورد علاقه طبقات بالا است.
دراز و نوک تیز، بسته به طبقه اجتماعی می توانند تا 50 سانتی متر اندازه داشته باشند. شیک‌ترین مدل‌ها با ابریشم دوزی شده بودند و نقوش گل‌دار یا تزئینی زیبایی داشتند. حتی گاهی اوقات از Baleen برای سفت کردن نوک استفاده می شد.
در دوران رنسانس، کفش‌ها انگشت‌های پهن‌تر و کاربردی‌تری پیدا کردند. در قرن شانزدهم، کفش‌های پهن و پنجه مربعی جای پولن‌ها را گرفتند: کفش‌های نوک خرسی یا نوک اردکی که عرض انگشتان آنها به 15 سانتی‌متر می‌رسید.
در همان زمان، شوپین ها تحت تأثیر بانوان نجیب ونیز در دربار فرانسه ظاهر شدند. این کفش‌های بلند با سکوی چوبی بود که می‌توانست تا 60 سانتی‌متر ارتفاع داشته باشد. برخی آن را به عنوان اجداد کفی گوه ای می دانند.
